Nieuwe locaties leiden tot nieuwe perspectieven........................
Afgelopen week heb ik deelgenomen aan (alweer) de vijfde manifestatie van ACM (SIOO opleiding Advanced Change Methodologies). Deze keer in de Pastoe toonzalen in Utrecht. Prachtig om te zien uit wat voor werkplaats/atelier (Fabriek zou een misplaatste omschrijving zijn) de prachtige strakke Pastoe meubelen komen!
De jeugdzorg stond centraal. Aan de ene van het spectrum stond "Het dossier jeugdzorg". Rapporten, onderzoeken, systeemoverzichten, trends..........
Kortom alles wat een gerespecteerd professional of gerespecteerd manager in de jeugdzorg tot zich genomen zou moeten hebben...................
............................ aan de andere Anton, destijds 7 jr. Een prachtjoch, in de verdrukking in een gezin wat een veilig thuis had moeten zijn maar niet was. Iedereen die het zag gebeuren..... niemand die adequaat ingreep.
Anton nu, 21 jaar frequente draaideur gebruiker tussen vrij in de maatschappij, het zoveelste delict en de gevangenis...... Alcohol en drugs verdoven zijn zintuigen, bevreesd voor alle emoties die los zouden komen als hij ze zou toelaten.
(Bron: door auteur vrij bewerkte weergave van de introductie van Jaap Boonstra)
Voor diegenen die geloven in een maakbare wereld is "het dossier Jeugdzorg" vast een taai en weerbarstige omgeving: gefragmenteerde hulpverlening over heel veel instanties, met alle mogelijkheden om langs elkaar te werken. Met tussengeschoven organen, "structuur" oplossingen, waar het twijfelachtig van is, of die werkelijk een oplossing bieden Bureau Jeugdzorg, Centrum voor Jeugd en Gezin...................
Structuur oplossingen: Vorig jaar heb ik meegewerkt aan een openbare aanbesteding, waarin ondersteuning aan het regioplatform voor de jeugdzorg werd gevraagd. Het kind was daar totaal zoek......................
We hebben uiteindelijk niet geoffreerd, navelstaren zonder de kinderen waarom het gaat erbij te betrekken, dat zag ik niet zitten.
In de pauze: Puinhopen...............
Tijdens de pauzes/intermezzo's heb ik met vele hulpverleners gesproken. Hulpverleners die moeten vechten tegen het beeld (of de realiteit?) dat zij hulpbehoevenden creCrëeren. Managers, welke dit beeld te lijf gaan met controles op controles, het verschil tussen doel en middel uit het oog verliezend.
Hulpverleners, welke zich vaag er van bewust worden dat hun argwaan naar "de managers" alleen maar meer controle dwang oplevert. Hulpverleners en managers welke ergens in hun diepste zelf voelen dat argwaan en controle elkaar in een neerwaartse spiraal omarmen, en dat vertrouwen het enige is wat hen fundamenteel zal gaan helpen...
Hulpverleners, met prachtige initiatieven, helaas omgekomen in de vergunningenbrij van de overheid. Een werkplaats om aan brommers te sleutelen is zodoende bij een idee gebleven. Een noodwet, zoals de overheid voor haar eigen werken, zoals dijkverhogingen, instelde, om überhaupt iets voor elkaar te krijgen, zat er voor deze brommerwerkplaats niet in...
.............en pareltjes
van gezinnen die als kleine pareltjes in een heel groot netwerk ontpoppen als hulp in nood. Die de behoefte van het kind nog centraal stellen, in plaats van een correct ingevuld intake formulier. Die in gezinsverband, of om de hoek bij een bevriend garagebedrijf een brommer sleutelplek weten te creëren. Zonder de noodzaak van extra vergunningen. De invoering van het PGB (PersoonsGebondenBudget) is een zegen voor deze pareltjes.
Niet denken, maar doen!
Waardoor laat jij je leiden?
Ron Oei
My Consultant
Bridge to new perspectives
